Toen ik vandaag op zoek was naar een mooie natuurfoto om op de achtergrond van een poster te gebruiken kwam ik deze foto’s tegen van de fotoshoot die ik had in Bloemendaal met singer-songwriter Fabiana Dammers.

Voor mijn afstudeerscriptie, die ik geschreven heb in 2011, heb ik onderzocht hoe de muziekindustrie door de digitalisering veranderd is en nog steeds aan het veranderen is. Het internet geeft vele mogelijkheden en bands zijn minder afhankelijk van de grote industrie. Maar dit heeft er ook voor gezorgd dat de muziek zelf minder waard is geworden. Downloaden wordt steeds normaler. Voor bands kan een download een middel zijn om een nieuw album te promoten maar op hetzelfde moment zorgt dit ook voor minder inkomsten. Ook zorgt de digitale wereld voor minder inhoud. De mooie platenhoezen en interessante merchandise, die voorheen heel populair waren, lijken steeds meer te verdwijnen en bands lijken alleen nog maar zichtbaar te zijn via sites, bandcamp en facebook.

Plain Bagels
Het is jammer dat het totaalplaatje steeds minder waard lijkt te worden terwijl het oh zo belangrijk is bij het neerzetten van een goed band-merk en het creëren van een fanbasis. Luisteren is niet het einddoel. Er is veel meer om de muziek heen wat ook van groot belang is, ook al wordt dit vaak opzij geschoven in het digitale tijdperk. De band The Black Atlantic omschrijft dit als het listen-love-buy principe. Als iemand naar de muziek geluisterd heeft en deze goed vind dan zijn er nog cd’s, vinyl, mailinglists, shirts en concertkaarten beschikbaar. En in de digitale wereld die overspoelt wordt door verschillende soorten bands zijn deze offline-media juist zo belangrijk om op te vallen als band. Een van de belangrijkste media waarin dit bereikt kan worden en waarbij verschillende kunstdisciplines samen gebracht worden is daarbij nog steeds: het album.

Onderscheiden is belangrijk want veel bands vervallen in een kunstje wat al vaker gedaan is. Er worden veel oude albumhoezen nagemaakt en veel bands vervallen in een bepaald stereotype van een muziekstijl. Een band hoeft zich niet per se meer vast te houden aan het standaard hoesje en -merchandise. Een band kan juist opvallen door iets aparts te doen met hun merchandise en album en hiermee ook gelijk hun muziekstijl een gezicht geven. Ariel Hyatt van MusicThinkThank zei in een artikel: “Most artists are only serving their audiences bagels all the time. Plain Bagels. Over and over again. Uninteresting.”

”Je moet toch opvallen?”
Ontwerpbureau Hotel beoordeelde in 2010 de 3voor12-award genomineerde bands op het uiterlijk van de cd hoes. Zij vonden onder andere dat de band ‘De Jeugd Van Tegenwoordig’ veel te braaf was gebleven in het ontwerp van de hoes terwijl de band zelf creatief is en een beetje gek. “Trap dan die hele plaat aan gort, stop de stukken in een condoom ofzo en geef een link waar het album gedownload kan worden, je moet toch opvallen?” aldus Ferry van Zijderveld van Hotel. Bands moeten zich niet tegen laten houden door de standaardregels voor de cd-hoesjes die in het verleden golden. Er is veel meer mogelijk dus waarom zou je daar geen gebruik van maken?

Fans willen iets in unieks in handen hebben. Want waarom zou je een cd kopen die bestaat uit een plastic hoesje met een stukje papier erin waar een plaatje op staat? Dan kan je net zo goed het album downloaden want de fysieke versie heeft zo geen meerwaarde. En verder is het natuurlijk gewoon zonde dat als je een fysiek album uitbrengt niet de grenzen van het medium opzoekt, dan kan je het net zo goed bij een downloadje houden..

Knutselwerkjes, krijtborden, kookboeken en computerchips
De band My Bubba & Mi is een voorbeeld van een band die wel iets speciaals heeft gedaan met hun album. Ze hebben gebruik gemaakt van verschillende materialen voor de albumhoes zoals plastic zakjes, opgeplakte fotootjes en oude vinyl hoezen. Het album ziet er knutselachtig uit waardoor het persoonlijk overkomt en dat is natuurlijk hartstikke leuk om te kopen. Als een band iets aparts wil doen met materialen is dit wel vaak te duur om in grote getalen te produceren. Daarom wordt er vaak gekozen om een standaard versie in grotere oplage te produceren en een iets duurde special edition in kleinere oplages. Zo kan je als band nog steeds uniek overkomen en ook nog je kosten er uit halen. Fresku bedacht als voorkant voor zijn album een zwarte achtergrond met daarop in witte krijtletters ‘Fresku’. In de hoge oplage versie kwam dit concept niet helemaal over omdat dit op gewoon papier gedrukt werd. Daarom maakte hij een speciale editie waarbij de voorkant echt van krijtbord is met letters van echt krijt.

Uniek zijn kan ook in de vorm van iets extra’s wat een fan krijgt bij het album. Onno Smit van de band Lefties Soul Connection nam een soloplaat op waarbij bevriende muzikanten mee deden: “Beans & Fatback”. Deze deden dit gratis in ruil voor een lekkere maaltijd na afloop. Onno besloot dit later te verwerken in het album en presenteerde een album inclusief boek met de recepten die tijdens de opnames gekookt werden.

Met de hoes zelf kan ook veel geëxperimenteerd worden. Zo bracht muzikant Tristan Perich een album uit met één nummer “1-bit Symphony”. Het nummer was niet op de gewoonlijke manier te luisteren door middel van een cd. In het plastic cd-hoesje zijn computerchips ingebouwd en aan de zijkant van de hoes zit een aansluiting waarop een koptelefoon aangesloten kan worden. Deze muzikant heeft dus erg handig gebruik gemaakt van de mogelijkheden die de digitalisering te bieden heeft en drijft op deze manier ook zelfs de spot met het normale plastic cd-hoesje.

Het album als promotiemiddel
De band Waiting for Lenny heeft hun cd bedrukt alsof het een hamlap is en het hoesje gemaakt in de vorm van een vleesverpakking. De band heeft hun cd in koelkasten van radiozenders en tv-programma’s gelegd. Deze krijgen natuurlijk stapels met albums binnen maar de hamlamp-cd viel gelijk op!

De band The Stutters heeft ook gebruik gemaakt van een origineel podium om hun album op te presenteren. Zij huurden tijdelijk een pand in Amsterdam waarin zij een platenzaak openden genaamd “Le Shop”. De enige letter die in de rekken stond is de letter S en de enige cd die te koop was, was de cd van de band zelf. Dit idee van de “guerillawinkel” wordt steeds vaker gebruikt bij promotie acties. Door dit soort winkels valt de cd meer op dan in een gewone platenzaak en kan de band hun album presenteren aan een grotere doelgroep, namelijk het publiek wat in de stad aan het winkelen is. Ook al kennen deze mensen de muziek niet, de actie zelf interesseert mensen waardoor ze gaan kijken wat het nou eigenlijk is. En als ze er toch zijn kunnen ze ook gelijk de muziek horen en dit kan hen aanzetten tot het kopen van het album.

Kortom: Het album is nog steeds van groot belang bij zowel de identiteit als de promotie van een band. Dus weg met die standaard plastic hoesjes en download-only’s. Zoek de creativiteit op om tot iets bijzonders te komen en wees die ene opvallende boom in dat overvolle band-bos.

Yesterday I went to the “concert” of The Knife in Amsterdam. The band did achieve their goal “Shaking the habitual” because today the internet is exploding with comments about the concert, both positive and negative reviews on different websites and lots of discussions about what a concert should be or should not be.

We arrived at the Paradiso quite early. After two hours of listening to a Kylie Minogue remix that was on repeat(The DJ forgot to bring more music?) the support act started. At first we couldn’t really hear where the voices were coming from because there was nobody on the stage.. But it seemed that they put up a small stage on the other side of the hall. The support act was called ‘deep aerobics’ and that was actually what it was: Aerobics on electronic music to loosen up the crowd. After that there was another five minutes of Kylie Minogue (can’t ever listen to that song anymore..) and then The Knife started. Seven or eight different persons (among them Karin & Olof Dreijer, the key-members of the band) in weird glittery suites started playing on self-made instruments. I especially liked the huge wooden box with one string on it, which produced a low bass drone sound that made everything vibrate. But then everything started to get a bit different and weird. The seven people on stage started to perform a dance act which was really cool but at the same time a bit confusing because the music didn’t stop playing but there was nobody at the instruments any more. Was it al fake? During the rest of the show they only used the instruments and microphones ones or twice.

The show went from a regular concert to an artistic dance performance including a great light-show. At that part some people walked away from the concert, they came here for a live performance, not a playbackshow. But what will you expect from The Knife? They always have been different than other electronic bands. Their music is different, they have a very strong opinion about political stuff and feminism and they don’t like to do concerts (before this tour they hadn’t played live for six years). I thought it actually really fitted The Knife and I really liked it. I’m a big fan of bands that try something new and combine different artistic disciplines (like iamamiwhoami) and this was really a different approach to a ‘concert’.

I liked it. I thought it was a fresh approach and it didn’t get boring at any time. The weird instruments, dances, glitter, weird screen with a person projected on it and the amazing lights really drew the audience attention. I was standing almost at the front and from that point of view it became more of an experience than a concert. The coloured lights that were surrounding us, the dancers on the stage send out energy, the crowd that was dancing along.. It all became a whole, we were part of the weird performance of The Knife.

If you’re interested to know more about The Knife, Shaking the Habitual and the show, read this interview on 3voor12. .

I made some photos with my phone:

Friday the 6th of april I made photos of songwriters Frank Doesburg &  La Corneille. Last friday I made some photos of Sue the Night and Eland. The whole serie can be seen here and here.

Frank Doesburg

La Corneille

La Corneille

La Corneille

Sue the Night

Sue the Night

Eland

Eland

Eland

From my previous posts about music you can see I like electronic music a lot. Not the boom-boom-noise kind of music but the more melodic sort. I also somehow prefer electronic bands with female vocals which add sort of a soft touch to the music. Furthermore I like the fact that most of the electronic bands also translate their music in an audiovisual way with great and original videos. In this blogpost I want to show some of my favourite electronic bands:

iamamiwhoami – Y (Brilliant audiovisual project, my favourite!)
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=LEoGQU_k78k&w=560&h=315]

Ladytron – Destroy Everything You Touch
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=JTTwlAT_AwU&w=560&h=315]

Oh Land – White Nights. (I especially like the surrealism and randomness of the videoclip.)
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=3LcL7MAqwOc&w=560&h=315]

Planningtorock- Doorway
[vimeo http://www.vimeo.com/19714047 w=500&h=281]

Fever Ray – Seven
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=aX07gCjT7dA&w=420&h=315]

Marscheaux – Summer
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Fx1R9jBC9FM&w=420&h=315]

The Golden Filter – Voluspa
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=x3kP9F6sPXE&w=420&h=315]

Crystal Castles – Black Panther (Their music is great but the videos are not that special although this one is kind of nice because it shows the game Tron from the 80s)
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=PR3XB-982Bg&w=420&h=315]

Lamb – There she walks (loved this one at Lowlands festival when it was displayed on three big screens)
[vimeo http://www.vimeo.com/26069756 w=500&h=275]

Cloetta Paris – Secret Eyes (unfortunately they didn’t make any videos.. but the song is great)
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=oBZYyZ4joX8&w=420&h=315]

Another one by iamamiwhoami because I really love their music and videos:
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Hw0JmSRMXkY&w=560&h=315]

There’s nothing that can motivate you more than some inspirational music. Last week I was looking at ‘recommended artists’ on last.fm and found the electro duo Cloetta Paris. I listened to some of their songs and I immediately loved it! Their songs are happy and make you want to dance. Their only album was recorded in 2008 so I hope they will release something new in the near future.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Dc8brq0iNk4]

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=oBZYyZ4joX8]